Soms is een kantoorbaan niet je ding. Daarom ben ik nu Verkeersregelaar. Op een gegeven moment waag ik me wel weer aan kantoor, maar voorlopig niet
Gedoe
Toen ik nog op kantoor zat was ik een logistiek planner. Ik was ervoor verantwoordelijk dat alle onderdelen JIT aankwamen. Het was geen gemakkelijke klus. De apparaten die ze daar bouwde hadden zo een 3800 onderdelen. Deze kwamen vanuit heel Europa en Taiwan. Op zich was dat de klus niet. Op een gegeven moment weet je wat je nodig hebt afhankelijk van wat ze wilde hebben. Dan maak je een planning en die geef je door in het systeem. Het probleem is natuurlijk vertragingen. Soms dan is je tanker vertraagt. Dan kan je wel even wachten. Of loopt een vrachtwagen een dag achter. Wanneer dat het geval is moet je snel schakelen om de productie draaiende te houden. Als het stil valt op de werkvloer, dan weet je precies bij wiens bureau dan straks iedereen staat. Dus het was maar eindeloos bellen om ervoor te zorgen dat je wist wat er speelde. Zeker aan de productiekant was dat soms een vraagteken. Veel van onze onderdelen kwamen van kleine werkplaatsen die maar een kleine oplage hadden. Als daar iemand ziek was dan merkte je dat meteen. Op een gegeven moment had ik zo een 300 telefoonnummers op mijn prikbord staan. Dat waren de partijen waar het vaakst gedoe mee was. Het was vooral Taiwan dat lastig was. Soms als je wisselde van leverancier dan bleek het dat ze het lieten maken in China en dan doodleuk verstuurde. Dat is ontzettend frustrerend, want je kan niet altijd de werkomstandigheden daar garanderen. In Taiwan kan dat steeds beter. En mijn baas stond er op dat we goede omstandigheden hadden bij al onze leveranciers. Maar het mocht natuurlijk niet teveel kosten. Tegelijkertijd zijn mensen niet altijd eerlijk over de telefoon als ze aan de andere kant van de wereld zitten. Het ligt daar in de cultuur om nooit falen toe te geven. Als er dus iets was dan kreeg je dat nooit te horen. Dan kwam het te laat, en dan kwamen plots de excuses. Daarom werkte ik liever met Europese leveranciers. Daar was er toch het idee dat je in de auto kon stappen en langs kon komen. Ik werd er helemaal gek van. Daarom moest ik er tussenuit. Gewoon niks aan mijn hoofd, werk dat klaar was als je naar huis ging